Here comes the end.

Zo dit is een reisverslag dat zoals het er uitziet anders gaat zijn dan alle anderen die ik geschreven heb... Ja ik weet dat de vorige, wat zou het zijn 2 maanden geleden is en dat ik nu dus eigenlijk een stuk 'vergeten' ben. Sorry daarvoor maar 'hey dat betekend toch alleen maar dat ik het zeer goed naar mijn zin heb toch?!'..

Het is hier nu 30 december 2014 dus morgen is het de laatste dag van dit meer dan geweldige jaar!! Oh wat heb ik veel geleerd, gedaan en meegemaakt al zeg ik het zelf haha. Het begon allemaal op 4 februari 2014. Ik wist niet wat me te wachten stond maar waar ik te recht ben gekomen is zo geweldig! Ik ben zo blij dat ik dit heb mogen meemaken, zo ontzettend blij met dit avontuur. Ik zou zo graag willen dat iedereen dit zo zou kunnen doen want het is top! Als ik het zo op schrijf ga ik bijna huilen en dan niet omdat ik het slecht heb gehad maar puur omdat ik dit zo ontzettend ga missen.


Ik ben zo dankbaar dat ik bij de Brown familie ben gekomen en ben ontvangen als lid van het gezin. Aan het begin ging het allemaal wat stroef omdat je aan alles moet wennen en ik me best moest doen om iedereen te leren kennen en zij mij. Ik kan me nog herinneren dat ik op de bank zat 's avonds (de tweede dag) en dat Saul tegen me ze 'hey relax' waarop ik zei 'hoe kan ik dat doen en dat ik even de tijd nodig had' maar het is meer dan goed gekomen haha. De Brown boys, zij hebben mijn hart gestolen. Ik heb zo veel van ze genoten, het zijn 3 geweldige jongens. Zo heb ik vaak, heel vaak gevoetbald in de tuin met voornamelijk Tyler en Casey dus mannen pas maar op! ;) En met Ethan heb ik weet niet hoe vaak Monopoly gespeeld, zelfs zo vaak dat ik heel dat bordspel niet meer kan zien maar ik zou het zo nog wel 100 keer willen spelen maar dat gaat helaas niet. Tot slot ben ik veel en vaak als klimrek gebruikt waarop er dan wordt gezegd 'Monkeyback!' dat betekend gewoon dat ze op mijn rug willen en dan racen we door de kamer of andere gekken dingen doen. Nu kan ik trouwens wel door naar de fysio haha.

Ook wil ik zeggen dat Mel en Saul ( de ouders van de 3 jongens) geweldige mensen zijn en ze me hebben opgenomen als lid van hun gezin. Zij hebben het misschien niet helemaal zelf doorgehad maar ze hebben me ook ontzettend goed ‘begeleid’ en laten zien hoe mooi het leven eigenlijk wel niet is en je gewoon heel erg moet genieten er van. Op de manier waarop zij omgaan met alles wat er komt en gaat in het leven moet ik zeggen vond ik aan het begin ‘apart’. Zo is er min of meer nooit een planning, je hoeft dan ook niet te vragen wat er die zelfde avond word gegeten want wat maakt het ook uit? Of wat er 2 dagen later op de ‘planning’ staat. Trouwens je zou dat kunnen doen maar dan is er nog geen zekerheid want als ‘we’ even bedenken dat er iets anders leuker is dan doen we dat. Ook komen er dingen voorbij als ‘’ je hoeft niet te werken’ en dat word dan de zelfde dag ’s ochtends even verteld of de zelfde ochtend wordt gezegd zou je willen oppassen? en zij dus die avond weggaan. Zo kan ik nog wel veel voorbeelden noemen maar zo gaat het ongeveer. Natuurlijk heb ik soms momenten gehad van ‘krijg het aan je lip’ maar dat moet ook kunnen. Tot slot heb ik geleerd dat praten zeker goed is maar daarna is het ook klaar en je verder kan gaan op een normale manier zonder problemen want waarom zou je stil blijven staan bij dat ene moment dat even niet lekker ging? Of dat moment dat je elkaar even niet kan luchten of zien? Dat heeft geen zin, absoluut niet. Je hoeft je zelf niet zielig te vinden maar geniet van de momenten die wel mooi zijn. Ik moet trouwens wel zeggen na deze wijze woorden, het gaat ook steeds beter met mij hierin want waarom moet alles constant herhaald worden en dan vooral de negatieve kant van iets of iemand? Kijk naar het positieve en blijf dat doen.

Tot slot heb ik veel lieve andere mensen mogen ontmoeten die ik wel kan ‘toevoegen’ aan dit lijstje. Zo is het erg leuk om met andere au pair (en zij weten zelf wel wie ik bedoel ;) ) te praten over de hoe en wat van het werk wat wij doen, wat ook erg handig is want soms moet je gewoon even je ei kwijt ;P Maar voornamelijk veel gezelligheid en lol maken! Ik ben natuurlijk nog niet helemaal klaar hier en ben nog tot en met 26 januari in Ozzy want dan moet ik toch echt naar Nederland terug en sta ik op 27 januari 6 uur ’s ochtends weer met mijn beide voeten op Nederlandse bodem.

De plannen die nu komen zijn goed, zeer goed. Ten eerste ga ik zo meteen naar het strand met een vriend want het is ten slotte ook gewoon 28 graden buiten. Morgen ga ik al vroeg met een stel vriendinnen naar de stad om te genieten van elkaar en uiteindelijk het vuurwerk! Daarna op 1 januari ga ik tot en met 4 januari naar Alice Springs met Danielle (au pair)! Dit wordt erg warm, I know haha. Daarna ben ik nog tot en met 18 januari in het mooie Sydney te vinden. Ondertussen is mijn lieve moedertje aangekomen (zij komt op 11 januari aan in Sydney!) en hebben we een paar dagen eerst samen tot dat ze op 13 januari naar Melbrourne gaat om de familie te zien Ik blijf in Sydney en tref dan mijn mamsie weer op 18 januari in dit keer Queensland  Uiteindelijk vliegen we terug naar Sydney omdat mijn vliegtuig naar huis daar staat te wachten… Maar eerst een dag afscheid nemen van al het moois hier, het prachtige Sydney.

We live in a beautiful world, yeah we do, yeah we do. (song Don't panic by Goldplay)